‘Missionaire parochie’ is een term die je de afgelopen jaren veel hoort klinken in katholiek Nederland. Vaak wordt dan gesproken over ‘het hoe’: hoe kan een parochie in deze tijd (meer) missionair worden? Dan gaat het over methoden en over ‘best practices’. Natuurlijk kunnen we veel van elkaar leren als het daarover gaat. Maar dat is niet de kern waar het in een missionaire parochie om draait.
Onder de methoden en ‘best practices’ herontdekt een parochiegemeenschap waartoe zij geroepen is namelijk om mensen bij Jezus Christus te brengen, zodat zij in de gelegenheid worden gesteld om Hem te ontmoeten (zie o.a. Mt. 28,19-20). Soms hebben we als parochie deze missie uit het oog verloren en zijn we heel hecht geworden als gemeenschap, maar zijn we vergeten dat een parochie er ook is voor diegenen die er (nog) niet zijn. Dit vraagt een cultuuromslag in het denken en doen van een parochie. Een cultuuromslag die niet bij de ander, maar bij onszelf begint. Met andere woorden, ik kan pas anderen helpen om Jezus te volgen als ik zelf ook leerling van Jezus ben. Dat vraagt van een ieder van ons om een dagelijkse bekering. ‘Leerling van Jezus zijn’ wil zeggen dat je er nooit bent, dat we altijd met vallen en opstaan in dit leven op weg blijven, Hem achterna. Het is een grote genade als we dat mogen doen binnen een geloofsgemeenschap met mede-pelgrims die deze weg ook proberen te gaan. Als mensen van buiten dat zien en ervaren, zullen zij zich uitgenodigd voelen om zich – met hulp van Gods genade – te openen voor God en zijn Kerk. Als zij hierop antwoorden, worden ook zij uitgenodigd om ‘missionaire leerlingen’ te worden, binnen én buiten de parochie, op de plaats waar God hen roept. Een missionaire parochie wil daartoe telkens weer mensen toerusten en uitzenden. (Mirjam Spruit)
Bron: CPS Nieuwsbrief februari 2025