In het eerste artikel in deze reeks had ik het over het begrip ‘synodaliteit’ en over het opstarten van dit luister- en bezinningsproces in de parochie. Ondertussen zijn we twee maanden verder en vind ik het ingewikkelder dan ik had verwacht.

Het klinkt zo eenvoudig: gewoon iedereen bij elkaar roepen, iedereen aan het woord laten, alle inbreng opschrijven en samenvatten, en de samenvatting naar het bisdom sturen. Hup, klaar!

Maar samenkomen doe je niet zomaar met zoveel mensen, en nu zaten we ook met corona-beperkingen. Voor de fysieke bijeenkomsten hebben we dus besloten om een representatieve groep uit te nodigen, met vertegenwoordigers van verschillende ‘leefwerelden’ in de parochie. Verder hebben wij een vragenlijst gemaakt en alle parochianen uitgenodigd om deze in te vullen. Die staat nu op de website van de parochie.

Zelf vind ik het tot nu toe lang niet voldoende als raadpleging. Wij bereiken te weinig mensen, en de mensen van wie we wel horen, zijn vooral goede bekenden. Wel heeft de pastoor expres enkele mensen uitgenodigd die nieuw zijn in de parochie.

Met betrekking tot de vragenlijst: deze laat mensen (schriftelijk) aan het woord, maar wie hoort wat daarin gezegd wordt? We moeten ervoor zorgen dat de antwoorden zichtbaar worden voor anderen. Anders kunnen we niet van elkaar leren.

Ook lastig, vind ik, is hoe afhankelijk zo’n (in principe) groot en gemeenschappelijk proces is van een paar mensen. Het blijft toch maar een heel kleine kerngroep die alles organiseert. En uiteindelijk zullen maar een paar mensen of misschien de pastoor alleen de samenvatting schrijven van wat geleerd werd.

Maar goed, het proces is belangrijker dan de samenvatting. Mensen die bij de eerste bijeenkomst waren, stelden het gebed en de uitwisseling op prijs. Samen verder, met God en met elkaar!

Tim Schilling