De Veertigdagen-of vastentijd 2017 nadert (op 1 maart a.s. is het aswoensdag). Stafmedewerker Tim Schilling vertelt over zijn ervaringen met vasten: “Ik houd niet zo van vasten. Geef mij liever de hoopvolle verwachting van de Advent of de gewone vreugde van de Tijd door het Jaar dan dat ernstige zoeken en de offergezindheid van de Veertigdagentijd. Toch weet ik hoe belangrijk deze voorbereiding op Pasen is. Daarom probeer ik elk jaar opnieuw het seizoen bewust en ontvankelijk binnen te lopen. De ene keer lukt het me wat beter dan de andere, maar in de laatste twee jaar heb ik gezien dat het vrucht draagt als je goed (en zelfs creatief) nadenkt over een geestelijke oefening voor de Veertigdagentijd. Wat volgt is een korte meditatie op mijn ervaring; enkele gedachten voor diegenen die inspiratie zoeken voor de komende Veertigdagentijd.
Nieuwe uitdaging in gebed
In 2015 dacht ik, nu wil ik iets anders dan dat vertrouwde alcohol of snoep afstaan. Ik wil iets doen dat me nieuw inzicht zal geven in mijn relatie met God en mijn naasten. Toen viel mijn oog op het boek dat ik net uit had, Loving Our Enemies, geschreven door de christelijke vredesactivist Jim Forest. Daarin reflecteert Forest over de opdracht van Jezus om onze vijanden te beminnen, en om voor ze te bidden (Matteüs 5,44). Misschien is het een idee, dacht ik, om te bidden voor mijn ‘vijanden’ als geestelijke oefening. (Wie zijn dat, vroeg ik me af. Heb ik werkelijk vijanden?) Misschien zou het enkele verharde plekken in mijn eigen hart blootleggen. Dus heb ik dat gedaan, en inderdaad: het werd een eyeopener. Er waren helaas wel mensen te vinden in mijn leven die mij koud laten. Ik heb een lijst gemaakt in mijn hoofd, en voor ze tot en met Pasen gebeden. (Dat doe ik nog steeds, maar minder consequent.) Of ik hierdoor dichterbij God en mijn naaste ben gekomen, laat ik in het midden (ik hoop het!), maar ik vond het wel een vruchtbare oefening.
Dat ik mag zien
En wat ga je dit jaar doen, vroeg mijn vrouw Janke aan mij, vlak voor Aswoensdag 2016. Goeie vraag, ik wist het niet, maar wilde wel net als in het jaar daarvóór een nieuwe uitdaging aan. ‘Misschien zou je schrijven op kunnen offeren,’ zei ze. Het was een grap, maar wel één met een randje. Want Janke vindt dat mijn schrijftijd (op mijn vrije dagen en in de trein schrijf ik artikelen en gedichten) mij soms ongelukkig afsluit van de wereld om me heen. Wij gingen daar verder niet op in, maar dit voorstel bleef toch knagen. Hoe zou dat zijn, als ik in plaats van me binnen te keren in het schrijverschap mijn aandacht zou richten op – wat dan? Mijn omgeving? Mijn naasten? God? Zou ik hierdoor meer ontvankelijk worden voor wat God en de wereld me aanreiken? Het was in ieder geval het proberen waard.
Achteraf gezien was het dat zeker wel. Het werd voor mij een mooie bewustwording in het moment, met meer ruimte voor gebed dan ik gewoonlijk neem. Mijn devies werd, Doe mijn ogen open, Heer, dat ik mag zien (vgl. Lucas 18,35-43). Om het avontuur deels vast te leggen heb ik wat foto’s gemaakt van wat ik gezien heb. Die heb ik gedrukt in een boekje, dat ik nu kan delen met anderen.
En dit jaar?
Wat mijn oefening voor de Vastenperiode dit jaar wordt, weet ik nog niet. Wat mij betreft, hoeft het niet per se iets nieuws te worden. Het belangrijkste is dat ik erbij stil sta voordat ik de woestijn inga. Wat wil de Heilige Geest? Wat wil God aan mij laten zien, en wat moet ik ervoor doen?”
(TS)