Afgelopen week had ik het voorrecht om een weekje op retraite te zijn. Een week in de stilte, een week “op vakantie met God.” Nog nooit ben ik na een retraite zo hard geland als deze keer: wat een week: de aanslag in Nice en de onrust in Turkije. Het contrast kon niet groter zijn…
Ook bij mij slaat in eerste instantie de angst toe: het geweld komt steeds dichterbij. Hoe moet ik hierop reageren? Hoe ga ik hiermee om? Als mens? Als christen?
Tijdens de retraite is het me nog duidelijker geworden, dat ik graag het katholieke geloof wil doorgeven aan de volgende generaties. Dat betreft niet alleen geloofskennis, maar het bevat een manier van leven waarin je ook steeds meer groeit als persoon. Het gaat erom om goed om te gaan met God, met je naaste en met jezelf.
De vraag is dus: wat geef ik, wat geven we door aan de generaties die komen? Hoe voeden we hen op? Hoe belangrijk is het om de komende generaties goed te vormen, opdat zij vanuit een sterke identiteit een opbouwende bijdrage kunnen leveren aan de toekomstige samenleving. Het confronteert mij ook met de vraag: wat geef ik door aan de mensen om mij heen? Angst, haat, verdeeldheid? Of liefde, respect, verbinding?
Zelf ervaar ik, dat ik het laatste alleen maar kan als ik af en toe de stilte opzoek. Dan kan ik reflecteren over wat er gebeurt en probeer ik de verbondenheid met Jezus opnieuw te zoeken. Om dan ook te bidden voor de slachtoffers en daders van de terreur… En voor de toekomstige generaties waarvoor wij zorg dragen… En om te beseffen dat Jezus iedere dag opnieuw tot ons zegt: “Wees niet bang!” en “Bouw het huis van je leven op Mij, de rots” (naar Mt. 7).